Дзякуй Мінскаму велазаводу за шчодрасць, альбо Тэст-драйв.

Гэта я ў сувязі з той пакатушкай на Гданьск. Справа ў тым, што паездка мае не толькі і не столькі забаўляльна-спартыўную, колькі мастацка-эстэтычную функцыю. Сябра мой, фатограф Алесь Сахацкі, па прыездзе павінен рабіць фотавыставу. Ну, а я, сціплы пазаштатны супрацоўнік беларускага радыё, буду рабіць нейкія там запісы цягам падарожжа. І калі мы ўсё гэта прыкінулі, то падумалі, ці не захоча наш велазавод падарожжа гэтае праспансіраваць з мэтай рэкламавання сябе любага? І што вы думаеце? Захацеў! Вылучыў нам па ровары, на якіх мы ехаць і збіраемся.

Ровар гэты вось такі

http://aist-bike.com/catalog.php?cl=6

Але гэта на рэкламнай карцінцы. У рэчаіснасці выглядае вось так:

І вось так

Тыдзень ужо на іх ездзім, можна нешта і распавесці.

Пачнем ад самага пачатку.

Забіралі буслікаў на самім заводзе. Вы, дарэчы, былі на Мінскім велазаводзе? Каб туды зрабіць экскурсію! Панк-рок, сюррэалізм, тэхна-фэнтэзі і савецкая рэчаіснасць. Спалучэнне неверагоднае. Старыя дабітыя будынкі, у канторах (офісамі гэта назваць нельга) шпалеры пажоўклі і адклеіліся, памяшканне, у якім стаяць гатовыя ровары - проста недабудаваная камяніца з пылам, смеццем, сценкамі, вокнамі і дзвярамі - больш няма нічога! Карацей, як у іх атрымліваецца рабіць тое, што яны робяць - не разумею! Ці то талент, ці то вопыт, ці то цуд.

Але бліжэй да тэмы, а менавіта да саміх ровараў.

Людзі на велазаводзе працуюць цудоўныя. Прынамсі, нам не сунулі ровары ў рукі і не выпхнулі за прахадную. Мы атрымалі пядалі, якія тут жа прыкруцілі, потым атрымалі ключы і шасціграннікі, якімі адразу ж падцягнулі ўсе незацягнутыя вузлы (руль, сядло), пасля чаго нам уручылі помпу, каб мы здолелі напампаваць колы і адразу паехаць. Напампаваць не атрымалася. Тады далі іншую помпу, але плёну не было і тут. Тады нас завялі ў цэх і там зрабілі ўсё пры дапамозе кампрэсара. Заўважу, што з таго часу мінуўся тыдзень - ціск не спадае.

Выехалі мы шчаслівыя. Праўда, праз некаторы час давялося спыняцца і рэгуляваць пярэднія пераклюкі, прычым у двух роварах. Дзіўна, з заднімі - аніякіх пытанняў, а вось з пярэднімі разборак было...! Канчаткова разабраліся толькі позна ўвечары. З таго часу рамонтаў і даладак не патрабавалася. Хаця... Нейкі грукат у правай педалі прасочваецца - прычым у двух роварах, зноў жа. Што б гэта магло быць?

Не магу параўнаць наш AIST з рознымі пантовымі маркамі - не ездзіў. Але на погляд дылетанта, ровар прыстойны. Ход лёгкі, ехаць камфортна, гразюка з дарогі на спіну не пырскаецца - шчыткі як мае быць. На выходныя паеду ў Вільню на ім, паглядзім, як вытрымае дарогу.

Тэст-драйв працягваецца.

Пабачым, што атрымаецца.