Самотная нечаканая паездка ў Ракаў у суботу (20.11)

Я, шчыра прызнаюся, туды і не збіраўся. І нікуды не збіраўся. Бо і неба хмарамі зацягнута, і кніжка цікавая, і яшчэ дужа ўсяго. Але раптам прыгадаў, што ніколі не быў у Ракаве. Ну, думаю, паеду. І паехаў. Хаця перад гэтым вытрымаў магутнае змаганне з дэманам, якога імя “А можа ну яго на..?”. Я перамог!
Выехаў у 12.20, і праз дваццаць хвілін ужо быў на Ракаўскай шашы. Люблю ездзіць па добрым асфальце, прызнаюся. Еду сабе, перыядычна перакурваю, час ад часу фатаграфую.
Недзе вось так

Альбо так

Да Ракава ўвогуле кіламетраў трыццаць, і ўсё трасай. Дарога лёгкая, хаця і з горкамі. Карацей, праз пару гадзін даехаў. І адразу – на заездзе ў мястэчка – пабачыў капліцу над крыніцай.

Вадзічкі папіў ды паехаў далей.
І адразу – могілкі. Ну, такое вось мястэчка.

Першыя, але не апошнія.
Нават не даехаўшы да могілак сустрэў загадку – вось гэтыя яміны. Ці то ганчары там гліну бяруць, ці то дзеці гуляюцца – не зразумеў. Мо хто падкажа?

Еду далей, і адразу ж – наступная загадка. Хто ведае, на што намякае гэты невытлумачальны простым магістрам гуманітарных навук надпіс? Маю на ўвазе знак, а не рэкламу калодзежаў.

Прычым у тым баку, куды знак паказвае, знаходзяцца яшчэ адны могілкі, а на могілках – вось такая ружовая царква.

І званы (дакладней, адзін звон) над царкоўнай брамай. Шчыра кажучы, першы раз такое сустракаю.

А насупраць царквы (і могілак, адпаведна) вось такі калодзеж…

ля вось такой хаткі.

А на даляглядзе – наступная царква…

І таксама над брамай – званы. Прычым гэтая брама (са званамі разам, безумоўна) збудавана ў гонар адмены прыгону ў 1867 годзе.

Побач – касцёл Маці Божай Ружанцовай.

Нейкая ля яго надта прыемная атмасфера. Царква стаіць на плошчы, а касцёл – у ціхім завулачку. Дымком цягне, весніцы адамкнёныя. Зайшоў на касцельную тэрыторую, а там – вялікі крыж і лавачкі ля яго. Ну, безумоўна, прысеў з’есці свае бутэрброды, гарбаткі выпіць. Ну, і заадно трохі паздымаў.

Такое адчуванне, што на гэтым пастаменце дваццаць гадоў таму знаходзіўся бюст Леніна. Цалкам магчыма, што і бюст Леніна, і скульптуру Яна Паўла ІІ адзін і той жа майстар ваяў – надта стылістыка сацрэалізмам патыхае.

А вось у гэтай прыдумцы нешта ёсць – такі комель-крыж ля касцельнай брамы.

Ну, і мая любоў – маленькая старэнькая хатка. Аж учарнела ад пражытых гадоў, але цягне да сябе позірк проста нечувана, хаця і не высокая, і без аніякіх выкрунтасаў архітэктурных. Ды толькі глядзеў бы і глядзеў бы.

Ну, і дамоў.
Не люблю вяртацца той жа дарогай, якой прыехаў. Ды, на жаль, часу не ставала, таму зноў давялося выходзіць на трасу. Праўда, адзін заезд нечаканы я сабе дазволіў. Добразычлівыя мясцовыя жыхары (ракаўцы? ракаўчане? ракаўнікі?) паказалі мне вось гэтую лясную сцежку,
 

па якой я, пераадольваючы шматлікія перашкоды,

і дабраўся да Аксакаўшчыны. Ну, а там – і да хаты.

Здаецца, і ўсё. Магу толькі дадаць, што дзесяць разоў пахваліў сябе за тэрмас з гарбатай. Спыніўся, сербануў – і нармальна едзеш, не мёрзнеш.

Пракруціў усяго 68 км. Дамоў вярнуўся а палове шостай – замораны, але ж і задаволены.

Прыемных пакатушак!